Mir Cəlal Paşayev adına Milli Virtual Kitabxana

Nobel ödüllü Uilyam Folknerlə (1897-1962) Cin Staynın müsahibəsi. "Hər bir şey kənara atılır - namus, qürur, şəxsi keyfiyyətlər, sakitlik və xoşbəxtlik - yetər ki, kitab yazılsın"...

Sual: Qısa müddət əvvəl demişdiniz ki, müsahibə verməyi xoşlamırsınız. Niyə?

Folkner: Səbəbi - mənim şəxsiyyətimlə bağlı suallara kəskin reaksiya verməyimdədir. Yaradıcılığımla bağlı sual veriləndə - mən cavablandırmağa çalışıram.

Ancaq şəxsi xarakterli suallar veriləndə cavab verə də bilərəm, verməyə də; fəqət eyni sualı növbəti gün verəndə cavabı tamamilə başqa cür ola bilir.

Sual: Bəs sizə yazıçı kimi verilən suallar?

Folkner: Əgər Folkner olmasaydı, eynu şeyləri başqa biri yazacaqdı: Heminquey, Dostoyevski - mühüm deyil kim.

Bunu Şekspir pyeslərinin müəllifliyinə ən azı 3 adamın iddiaçı olması sübut edir.

Önəmli olan "Hamlet"in və ya "Yay gecəsi yuxusu"nun varlığıdır - onları kimin yazması isə qətiyyən önəmli deyil.

Özlüyündə

SƏNƏTKARIN HEÇ BİR ÖNƏMİ YOXDUR

Yaradılan şeyin olması mühümdür-zira, yeni heç nə demək mümkün deyildir.

Ümumilkdə Şekspir, Balzak, Homer-eyni şeylər barədə yazıblar və əgər onlar min və ya iki min il yaşasaydılar, naşirlərin yeni müəlliflər axtarmasına gərək qalmayacaqdı.

Sual: Tutaq ki, təzə heç nə deyilmədiyini qəbul etdik - bəs sənətkar fərdiyyətinin də heç bir önəmi yoxdurmu?

Fokner:Müəllif üçün önəmlidir; yerdə qalan bütün adamlar üçün, hər şeydən əvvəl, əsərin özü önəm kəsb etməlidir - müəllifin şəxsiyyəti yox.

Sual: Bəs sizin müasirləriniz?

Folkner: Onların heç birinin əli mükəmməllik idealına çata bilmədi.

Mən yazıçıları qeyri-mümkün olanı əldə etmək cəhdlərindəki parlaq məğlubiyyətlərinə görə dəyərləndirirəm.

Mənə görə, əsərlərimi yenidən yaza bilsəydim-şübhəsiz ki, onlar daha yaxşı çıxardı və bunu bilmək sənətkar üçün həmişə faydalıdır.

Çünki məhz buna görə işləməyə davam edirsən; hər dəfə inanırsan ki, bu dəfə daha yaxşı çıxacaq.

Əslində isə, əlbəttə, yaxşı olmayacaq; ancaq bu cür fikriləşmək sənətkar üçün faydalıdır.

Əgər arzuladığını əldə etmək mümkün olsaydı, əgər əlin ideala çatsaydı - geriyə sadəcə boğazını kəsib bu mükəmməlliyin zirvəsindən özünü aşağı atmaq qalardı.

Mən özüm -

MÜVƏFFƏQ OLMAMIŞ ŞAİRƏM

Deyəsən, hər bir romançı əvvəlcə özünü poeziyada sınayır və orada müvəffəq ola bilməyəcəyinə əmin olandan sonra öz formasına görə poeziyadan sonra ikinci yerdə duran hekayədən yapışır.

Folknerin makinəsiVə buna da gücü çatmayacağına əmin olandan sonra roman yazmağa başlayır.

Sual: Qaydalarına riayət edərək həqiqi yazıçı ola bilmək üçün bir formul mövcuddurmu?

Folkner: Bu formul-99% istedad, 99% nizam-intizam, 99% çalışmaqdan ibarətdir.

Çünki əsər heç vaxt sən istədiyin kimi çıxmır.

Mümkün olandan daha yüksəyini arzulamaq və ona can atmaq.

Öz müasirlərini və ya sələflərini yox-özünü ötüb keçməyə cəhd etmək.

Yazıçı-xəstəliyə mübtəla adamdır.

O, bunun səbəbini bilmir və bu kimi məsələlər üzərində fikirləşməyə onun vaxtı da yoxdur.

Yazıçı çox sakit şəkildə hardan gəlsə, öz əsəri üçün material götürə, iqtibas edə və hətta oğurlaya bilər.

Sual: Yəni, siz demək istəyirsiniz ki, yazıçı prinsipsiz ola bilər?

Folkner: Mən demək istəyirəm ki, yazıçı sadəcə öz sənəti qarşısında məsuliyyət daşıyır.

Və həqiqi yazıçı mütləq şəkildə prinsipsiz olmaq məcburiyyətində qalır.

Onun arzusu vardır.

Və arzu ona elə ağrı-acı verir ki, yazıçı sadəcə ondan xilas olmalıdır.

HƏR BİR ŞEY KƏNARA ATILIR - NAMUS, QÜRUR,

şəxsi keyfiyyətlər, sakitlik və xoşbəxtlik - yetər ki, kitab yazılsın.

Və əgər bu məqsədə çatmaq üçün öz anasını qarət etmək lazım gələrsə-yazıçı buna da hazırdır:

"Yunan vazasına həsr edlimiş şeir" -onlarla yaşlı qadından qiymətlidir.

Sual: Yəni, siz demək istəyirisniz ki, həyat şəraitinin və xoşbəxtliyin, hətta vicdanın olmaması - yaradıcılığın mühüm şərtidir?

Folkner: Yox, həyatda ruhi sakitliyə, tarazlığa can atırsınızsa- bunların hamısı vacibdir; ancaq sənət üçün ruhi sakitlik və tarazlıq qətiyyən lazım deyil.

Sual: Bəs onda yaradıcılıq üçün ideal şərait hansıdır?

Folkner: Şəraitin yaradıcılıq üçün önəmi yoxdur - sənətin harada yaranmasının onun özü üçün heç bir fərqi yoxdur.

Mənə təklif edilə biləcək ən yaxşı iş - ümumi ev sahibliyidir.

Məncə, orada yaradıcılıq üçün ideal şərait var.

Tam iqtisadi azadlıq var; qorxu və ya aclıq hissi yoxdur, başının üstündə çatı var və hər hansı işi görməyə də gərək qalmır; sadəcə maliyyə hesablamalarını aparıb ayda bir dəfə yerli polisə hesabat vermək lazımdır.

Səhər sakitlik olur - o saatlar isə işləmək üçün ən yaxşı vaxtdır.

Axşam isə darıxmırsan - əgər ünsiyyət qurmaq istəsən, içəri adamla dolur;sonra cəmiyyətdə mövqe əldə edirsən;sən heç bir iş görmürsən, madam hər işi yerinə yetirir; oranın bütün sakinləri olan qadınlar sənə hörmətlə yanaşır və sənə "sör" deyə müraciət edirlər.

Əyalətin içki qaçaqçıları sənə "sör" deyirlər, sən isə onları sadəcə adları ilə çağırırsan.

Buna görə də sənətkar üçün ideal şərait-sakitlik, tənhalıq və çox da bahalı olmayan ləzzətlər.

Sənətkar üçün

UYĞUN OLMAYAN MÜHİT YÜKSƏK TƏZYİQ, DAİMİ YORĞUNLUQ VƏ ƏSƏB YARADIR

Öz təcrübəmdən bilirəm ki, işləmək üçün kağız, tütün, yemək və bir az da viski lazımdır.

Sual: Burbon viskisimi?

Folkner: Yox, mən inadkar deyiləm.Şotland viskisi ilə heç nə arasında mən Şotland viskisini seçirəm.

Sual: Siz iqtisadi azadlığı xatırlatdınız.Sizcə, yazıçının ona ehtiyacı varmı?

Folkner: Yox, yazıçıya iqtisadi sərbəstlik lazım deyil.

Ona qələm və kağız lazımdır.

Mən elə bir hal bilmirəm ki, yazıçıya müəyyən qədər pul versinlər - o da dərdə dəyən bir şey yazsın.

Həqiqi yazıçı hansısa pul fondlarına ümid bağlamır.

O həddindən artıq öz işi ilə məşğuldur.

Əgər o həqiqi yazıçı deyilsə, vaxtının və ya iqtisadi azadlığının olmaması bəhanələriylə özünü aldadır.

Oğruların , sprtli içki qaçaqçılarının, qadın tacirlərinin həqiqi sənət əsərləri yaratmaq üçün qabiliyyəti vardır.

İnsan özünü sınaqdan keçirməyə qorxur: o, nə qədər çətinliyə və məhrumiyyətə tab gətirə bilər?

O öz müqavimət gücünü sınamağa qorxur.

Həqiqi yazıçını isə heç nə ilə ələ almaq mümkün deyildir.

Onun üzərindəki yeganə hakimiyyət-ölümdür.

Həqiqi yazıçı müvəffəqiyyət və ya zənginlik barədə düşünmür.

MÜVƏFFƏQİYYƏT QADIN KİMİDİR

əgər onun qabağında təzim etsəniz, sizi tapdayıb keçəcək.

Əgər o anlasa ki, siz onunla maraqlanmırsınız, onda mümkündür ki, qadının özü sizin diqqətinizi axtaracaq.

Sual: Kino sahəsindəki iş yaradıcılığınıza ziyan vura bilərmi?

Folkner: Yaxşı yazıçıya heç nə ziyan vura bilməz. Ancaq əgər o, pis yazıçıdırsa, ona heç nə kömək edə bilməz.

Ümumiyyətlə, onun üçün belə bir problem mövcud deyildir; çünki o öz qəlbini hansısa üzmə hovuzuna satmışdır.

Sual:Sizə lazım olan nəticələri əldə etmək üçün hansı texnika mövcuddur?

Folkner: Əgər yazıçı işin texnikası ilə daha çox maraqlanırsa- onun cərrah və ya bənna olması daha yaxşı olardı.

Bədii əsər yaratmaq üçün hər hansı bir resept və ya model yoxdur və əgər gənc yazıçı hansısa nəzəriyyələrin dalına düşərsə-çox səfeh hərəkət edər.

Öz səhvlərinin üzərində öyrənmək lazımdır: insanlar dünyanı öz səhvlərini aradan qaldıraraq dərk edirlər.

Həqiq yazıçı heç kimin ona lazım olan resepti verməyəcəyini başa düşür.

Bundan başqa, o, möcüzəvi dərəcədə iqbalpərəstdir:köhnə ustalara nə qədər sayğı ilə yanaşsa da, onları ötüb keçməyə çalışır.

...Sual: Başqa sözlə desək, siz texnikanın vacibliyini inkar edirsinizmi?

Folkner: Qətiyyən.

Bəzən elə olur ki, texnika işin əvvəlindən öz şərtlərini diktə edir; müəllif fikirləri yerbəyer etməyənə başlayana qədər texnika məna üzərində üstünlük qurur.

Və beləliklə, əsər özünəməxsus tour de force"a ("Sınaqdan keçmə təmrini") çevrilir.

Yazıçının vəzifəsi isə bütün bu kərpicləri səliqə ilə düzməkdən ibarət olur; çünki hələlik bir söz belə yazmadan o, əvvəldən axına qədər bütün əsəri bilir.

"Mən öləndə" romanında işlər bu şəkildə getdi.

Çətin yazırdım.

Vicdanlı iş heç vaxt asan olmur.

Ancaq eyni zamanda, sadə olur - çünki əsərin bütün materialı əlinin altındadır.

Mən bu kitabı 12 saatlıq fiziki işdən sonra boş qalan vaxtlarımda 6 həftəyə yazdım.

Mənim gözümün qabağına ən çətin və təbii sınaqlardan keçən - yanğına və su basqınına məruz insan qrupu gəlirdi; onların bir yerdən başqa yerə getməsinə haqq qazandırmaq üçün mən ən sadə və təbii səbəbi fikirləşmişdim.

Hərdənbir yazı asan yazılır:bu,yazı texnikası barədə düşünməyə son qoyandan sonra baş verir.

Bəzən mənim üçün elə bir an gəlir ki, təxminən 275-ci səhifədə personajlar hər şeyi öz üzərlərinə götürüb əsəri bitirirlər.

Ancaq əgər kitab 274-cü səhifədə bitirilsəydi-mən,həqiqətən, onu necə bitirməyi, bilməyəcəkdim.

SƏNƏTKAR ÖZ ƏSƏRİNİ OBYEKTİV ŞƏKİLDƏ DƏYƏRLƏNDİRMƏK XÜSUSİYYƏTİNƏ MALİK OLMALIDIR

- buna əlavə olaraq, özünü aldatmaması üçün onda vicdan və kişilik olmalıdır.

Özüm barədə deyə bilərəm ki, heç bir əsərim mənim şəxsi tələblərimə cavab vermir; mənə daha çox kədər və əzab vermiş əsərimə üstünlük verərdim-eynilə ananın rahib yox, oğru və qatil olan uşağını o birilərindən daha çox sevməsi kimi.

Sual: Bu, hansı əsərdir?

Folkner: "Səs-küy və hiddət".Məni daima narahat edən fikirdən azad olub bu əhvalatı 5 dəfə yazmağa girişdim. Bu, iki itirilmiş qadının faciəsidir. Keddi və qızları.

Dilsi - mənim ən çox sevdiyim personajlarımdandır.

O, mərddir, kişi kimidir,əli açıqdır,səmimi və vicdanlıdır.

O, məndən daha cəsur, vicdanlı və əli açıqdır.

Sual: Əsərləriniz nə dərəcədə şəxsi təcrübənizə əsaslanır?

Folkner: Deyə bilmərəm. Heç vaxt hesablamamışam.Çünki burada "dərəcə" mühüm deyil.

Yazıçıya 3 şey lazımdır:təcrübə, müşahidəçilik və təxəyyül.

Ancaq bəzi vaxtlarda bu üçlüyün iki, hətta bir komponenti üçüncünün çatışmazlığını örtə bilir.

Əsər əsasən, hər hansı bir fikirdən,xatirədən,obrazdan başlayır.

Yazmaq-bu həlledici ana qədər baş verənləri bərpa etmək; hadisələrin niyə məhz bu şəkildə baş verməsini izah etmək və sonra bunun nəyə gətirib çıxardığını göstərməkdir.

Yazıçı bildiyi metodların ən yaxşılarından istifadə edərək gerçək ortamda hərəkət edən canlı personajlar yaratmağa çalışır.

Və buna görə də onun ən yaxşı bildiyi atmosferi canlandırması çox anlaşılan bir işdir.

Mən deyərdim ki,

İNSANIN ÖZÜNÜ MUSİQİ VASİTƏSİLƏ İFADƏ ETMƏSİ ƏN ASAN YOLDUR,

musiqi insanlıq tarixinin ən erkən dönəmində meydana çıxmışdır.

Fəqət mənim məşğuliyyət sahəm sözlər olduğuna görə,mən ağır-ağır, sözlərin köməyi ilə, musiqi səslərinin daha yaxşı ifadə edə biləcəyi şeyləri ifadə etməliyəm.

Ancaq mən dinləməyə yox, oxumağa üstünlük verdiyim kimi, sözlərdən istifadəyə üstünlük verirəm.

Mən səslərin səssizliyini tərcih edirəm; sözlərlə yaradılmış obraz isə sükutun içində mövcud olur.

Yəni, nəsrin həm gurultusu, həm də musiqisi səssizdir.

Sual: Yazıçı üçün təcrübə, müşahidəçilik və təxəyyülün vacib olduğunu dediniz.Buraya ilhamı da daxil etmirsinizmi?

Folkner: İlham barədə heç nə deyə bilmərəm-çünki onu nə olduğunu bilmirəm. Onun haqqında eşitmişəm, ancaq tanış deyiləm.

Sual: Siz özünüzü Şervud Andersona borclu sayırsınız.

Yazıçı kimi onun haqqında hansı fikirdəsiniz?

Folkner: O, mənim mənsub olduğum yazıçılar nəslinin atası və amerikan ədəbiyyatının bizim varislərimizin davam etdirəcəyi ənənəsinin banisidir.

Ona lazımi qiyməti verməyiblər. Drayzer onun böyük qardaşı, Mark Tven isə hər ikisinin atasıdır.

Sual: Bəziləri deyir ki, hətta 2-3 dəfə oxuyandan sonra belə sizin nə yazdığınızı anlaya bilmirlər.Bu adamlara nə tövsiyyə edərdiniz?

Folkner: Dördüncü dəfə oxusunlar.

Sual: Siz müasir yazıçıların əsərlərini oxuyursunuzmu?

Folkner: Yox. Yenidən oxuduğum kitablarla mən cavanlığımda tanış olub onları sevmişəm və indi onları köhnə dostlarımla ünsiyyətə girdiyim kimi oxuyuram.

Bu, "Əhdi-ətiq", Dikkens,Konrad, Servantesin "Don Kixot"udur. Bəzi insanlar İncili, Floberi, Balzakı yenidən oxuduğu kimi, mən də adını çəkdiyim yazıçıları hər il yenidən oxuyuram.

Balzak özünün bütöv dünyasını yaradıb və canlı qanın enerjisi onun 20 kitabını birləşdirir. Dostoyevski, Tolstoy, Şekspir.

Bəzən Melvilli və şairlərdən Marlonu, Kempionu, Consonu,Herriki, Donnu, Kitsi, Şellini oxuyuram.

Hələ də Hausmanı oxuyuram.

Mən

BU KİTABLARI O QƏDƏR TEZ-TEZ OXUYURAM Kİ, İNDİ ONLARI BİRİNCİ SƏHİFƏDƏN AÇIB AXIRA QƏDƏR OXUMAĞA EHTİYAC YOXDUR,

əsasən, hansısa bir qəhrəman barədə bir parçanı və ya səhnəni oxuyuram;eynilə küçədə bir tanışına rast gələndə dayanıb onunla bir neçə dəqiqə söhbət etmək kimi.

Sual: Romanın gələcəyi barədə fikirlərinizi deyə bilərsinizmi?

Folkner: Məncə, insanların romanları oxuduğu müddətcə onları yazacaqlar; və ya bunun əksinə.

Əlbəttə, əgər illüstrasiyalı jurnallar və bulvar jurnalları insanların oxuma qabiliyyətini axıra qədər öldürməzsə.

Əgər elə olarsa, ədəbiyyatımız geriyə-neandartal mağaralarındakı ibtidai yazıya geri qayıdacaq.

Sual: Sizcə, tənqidin vəzifəsi nədən ibarətdir?

Folkner: Sənətkarın tənqidçiləri dinləməyə vaxtı yoxdur.

TƏNQİD TƏZƏ-TƏZƏ YAZIÇI OLMAĞA HƏVƏSLƏNƏNLƏR ÜÇÜN MARAQLI OLA BİLƏR

ancaq yazan insanın tənqidi məqalələri oxumağa vaxtı yoxdur.

Çünki hər bir tənqidçi də "Burada Kilroy olmuşdur" - deməyə can atır.

Fəqət tənqidçinin fəaliyyəti birbaşa yaradıcılıqla bağlı deyildir; sənətkar tənqidçidən tam bir pillə yuxarıda durur; çünki o, tənqidçini həyəcanlandıran bir şey yaradır; digər tərəfdən, tənqidi əsərlər yazıçıdan başqa hamını həyəcanlandıra bilər.

Sual: Demək, siz əsərlərinizi kiminləsə müzakirə etmə ehtiyacı hiss etmirsiniz?

Folkner: Yox, mən həddən artıq öz işimlə məşğulam.

Mən gördüyüm işdən özümün razı qalmağım üçün çalışıram və əsər məni qane edəndə, onu kiminləsə müzakirə etmək lazım gəlmir.

Əgər əsərim xoşuma gəlməsə belə-hər hansı söhbət onu daha yaxşı etməyəcəkdir; buna görə də əsəri yaxşılaşdıra biləcək yeganə şey-onun üzərində işləməyə davam etməkdir.

Mən ədəbiyyatçı deyiləm, sadəcə yazıçıyam və peşəkarlığa dair məsələlərin müzakirəsi mənim xoşuma gəlmir.

Sual: Bəzi tənqidçilər personajlar arasındakı qan bağının sizin üçün böyük əhəmiyyət kəsb etdiyini yazırlar.

Folkner: Bu, tənqidi rəylərdən biridir; ancaq dediyim kimi, mən tənqidçiləri oxumuram.

Məncə, insanlar haqda yazmağa can atan yazıçı üçün qan bağları onun qəhrəmanlarının burnunun forması qədər vacibdir.

Əlbəttə, bu bağlantının süjetin inkişafında oynadığı rol istisna edilməklə.

Əgər yazıçı fikrini onun maraqlanması lazım olan şeylər üzərində cəmləyirsə - bu, hər şeydən əvvəl-həqiqətdir, insan qəlbidir-onun müxtəlif ideyalarla və ya burnun forması və ya qan bağı kimi hər gələn şeylə məşğul olmağa vaxtı qalmır; çünki mənim nəzərimdə ideyalar və faktlar həqiqətlə çox əhəmiyyətsiz dərəcədə bağlıdırlar.

Sual: Bundan başqa- tənqidçilər hesab edirlər ki, sizin qəhrəmanlarınız xeyir və şər arasında şüurlu seçim yapa bilmirlər.

Folkner: Həyatda xeyirə və şərə aid olan iş yoxdur.

XEYİRLƏ ŞƏR ARASINDA DAİMİ SEÇİMİ DON KİXOT EDİRDİ,

ancaq bunu sadəcə öz illüziyalı dünyasında edirdi.

Don Kixot ağılsızdır.

O, gerçək həyatla qarşılaşıb insanları anlamağa çalışanda, onda qətiyyən xeyiri şərdən ayırma qabiliyyəti olmur.

İnsanlar isə real dünyada yaşayırlar və onların bütün gücü sadəcə yaşamağa gedir.

Həyat-hərəkət deməkdir və həyatda insanı hərəkətə vadar edən şeylər önəmlidir:vicdanlı olmaq, hakimiyyət qura bilmək, zövq ala bilmək.

Sual: Söhbət sənətkardan gedəndə "hərəkər" məfhumunun altında nəyi nəzərdə tutursunuz - bunu izah edə bilərsinizmi?

Folkner: Hər bir sənətkarın məqsədi-ədəbi "priyomlar"la həyatı və hərəkəti dayandırmaqdan ibarətdir.

Ancaq o şəkildə ki, 100 ildən sonra kənar bir adam əsərə baxanda o yenidən "canlansın", hərəkətə gəlsin.

İnsanlar ölüb gedirlər və ölümsüzlüyün yeganə mümkün forması-səndən sonra daimi hərəkətdə olan və buna görə də ölümsüzlüyü haqq edən bir şey qoyub getməkdir.

Sual: "Əsgər mükafatı" ilə "Sartoris" arasında keçən dövrdə sizin ədəbi taleyinizdə nə baş verdi? Başqa sözlə desəm, Yoknapatofa haqqında saqanı başlamağa sizi nə vadar etdi?

Folkner:"Əsgər mükafatı"nın üstündə işləyəndə mən gördüm ki, yazmaq maraqlıdır.

Fəqət sonra anladım ki, sadəcə hər kitabda müəyyən məna olması ilə iş bitmir; sənətkarın bütün əsərləri, onun bütün yaradıcılığı hansısa ümumi fikrə tabe olmalıdır.

"Əsgər mükafatı"nı və "Ağcaqanadlar"ı mən sadəcə ona görə yazmışdım ki, yazmaq xoşuma gəlirdi.

"Sartoris"dən başlayaraq gördüm ki, mənim poçt markası boyda özəl məkanım, doğma torpağımın bir parçası-onun barəsində yazmağı haqq edir.

Və bu mövzu mənim üçün heç vaxt bitib-tükənməyəcək.

Kainata yüksək ümumi mənanı söyləyərək - əgər məndə mövcuddursa- qabiliyyəti hərtərəfli şəkildə inkişaf etdirmə azadlığı qazanacağam.

Bu, mənə qızıl bir məkan açdı;

MƏN ÖZ KOSMOSUMU YARATDIM,

Allah kimi mən də insanları nəinki məkanda, zamanda da o tərəf-bu tərəfə apara bilirəm.

Və ən azı mənə elə gəldiyinə görə ki, onları zaman içində də o tərəf-bu tərəfə apara bilirəm - mənim özəl varlıq forması kimi mövcud olmayan, sadəcə fərdlər vasitəsi ilə təcəlla edən zamanın axıcılığına dair fəlsəfəm də öz təsdiqini tapır.

"Var idi"-adında bir şey yoxdur, sadəcə "mövcuddur"-var.

Əgər keçmiş olsaydı, nə qəm, nə qüssə olardı.

Kainatın künc daşı kimi yaratdığım dünya barədə düşünmək mənim xoşuma gəlir-bu daş nə qədər kiçik olsa da, onu çəksəniz, dünya tarmar olar.

Mənim son kitabımın adı "Məhşər günü" və ya "Yoknapatofa diyarının qızıl kitabı" olacaqdır.

Ondan sonra qələmimi sındırıb bir daha yazmayacağam.

Hazırladı: Mais Əlizadə

E-mənbə / link: http://www.azadliqradiosu.az/content/article/1930654.html